"Wiersze i między wierszami", Krzysztof Lisowski

"Wiersze i między wierszami" to tytuł książki poetyckiej Krzysztofa Lisowskiego. Poetyzowanie codziennych starć z banałem, nadawanie temu uniwersalnego znaczenia poprzez odwołania do kultury starożytnych, to pierwsze, co rzuca się w oczy, co dochodzi do głowy podczas lektury tych wierszy. 

Rzeczywiście wśród wierszy zamieszczonych w książce odnajdziemy również to, co między wierszami, czyli krótkie zdania, wrażenia, również cytaty, powiedzmy notatnik autora. Zdecydował się na publikację tych spostrzeżeń zapisanych naprędce, ponieważ dobrze uzupełniają wspomniane zmagania poety z małymi zdarzeniami nabierającymi jednak olbrzymiego znaczenia, urastającymi do uniwersalnych, przytłaczających od wieków sił wyższych, takich jak czas, śmierć, potrzeba mówienia, niemoc mówienia ...

Oczywiście można też pomyśleć, że autor chciał tymi niby aforyzmami wypełnić, dopełnić książę, by stron dokleić.

Wiersze Lisowskiego świetnie się czyta. Wiele z nich to bardzo dobry materiał dla recytatora czy nawet dla kogoś, kto zdecydowałby się na wystawienie ich na scenie w formie teatru poetyckiego. Dużo tu nastrojów i emocji, mimo że autor tak często odwołuje się do kultury antycznej, co zazwyczaj intelektualizuje wiersze, czyni z nich pustkę emocjonalną. Tu od emocji aż się pieni, ale nie ulewa, Lisowski nie wysrywa się przed nami jak młodzieniec, który właśnie nauczył się pisać. To wiersze starego wiarusa, który wie jak powiedzieć. Zresztą, im dłużej zostaje się z książką tym mniej dostrzega się tych odniesień, podróży do antyku.

Szczególne są również te wiersze, które wyrywają się spod jarzma odniesień do starożytnych i mówią w czuły nawet, choć nieco sztubacki sposób o dziewczynie, czy ten nawiązujący do obrazów Edwarda Hoopera oddający nie tyle samotność dłużącą się w "Pokojach dla turystów" ile, pewnie życiowy, banalny dramat, banalny, bo rozgrywający się równocześnie z tymi samymi przypadkami mającymi miejsce w pierwszej lepszej czynszowej kamienicy.

Wiersze wydane w 2009 roku nadal się czytają!

"Na koniec dnia i roku"

Teraz niektóre słowa pojawiają się

Ale tylko tam

Wewnątrz

Zeszły po wysokich schodach

Do świata uśpionych ziaren

Cicho śpiewają

Przy zwęglonych krosnach

Światło w naczyniach z ołowiu odpoczywa

Brama jest wąska

Ta czarna bruzda w ziemi

(Narodziny do umierania)

Widziana z okna pociągu

Między jednym tunelem a 

Następną jawą

Bóstwa tam śpią o tej porze

Moje oczy i twoje usta zamknięte na zachwyt

Nazwy nie przypisane jeszcze żadnej rzeczy

Dobrze wypoczywa się po śmierci

Na połyskliwym puchu rozsypanym szkłem

Niektóre słowa na pewno

Wstaną z kolan

Persefono

Kiedy połączą się znowu

Przyczyna ze skutkiem

Źródło i ujście

Wyjaśnią się od początku jak mak i jaśmin

Przywdzieją mokre jeszcze i młode

Imiona

3 grudnia 2008

Krzysztof Lisowski, "Wiersze i między wierszami", Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2009